เริ่มบ่นตามความตั้งใจ..
ตามความตั้งใจสำหรับทำบล็อกนี้ขึ้นมาครับ
ผมตั้งใจทำไว้เพื่อบ่นเรื่องราวต่างๆ ที่พบเจอ อะไรๆที่มันเกิดขึ้น
ที่อยากจะเขียนๆ ผ่านบล็อกไว้ เผื่อจะมีใครหลงเข้ามาอ่านครับ
จริงๆแล้วผมจะเขียนบ่นโน้นนี่ตั้งนานแล้วครับ แต่กลัวมันไม่เป็นสาระ
ไม่รู้จะเริ่มบ่นอะไรดี คิดได้บางครั้งก็ไม่รู้จะพิมพ์ไปดีหรือไม่ดี
วันนี้เริ่มบ่นผ่านบล็อกวันแรก ไม่ได้ถือฤกษ์ยามอะไร แต่ไม่รู้ทำไมเหมือน “ใจมันสั่งมา” ให้ต้องนั่งพิมพ์ข้อความมืดๆ อยู่เนี้ย แปลกดีจริงๆ เวลาดีๆไม่ทำ มานั่งบ่นตอน 22:11 น. เนี้ยล่ะครับ เอาล่ะวันนี้เรื่องที่อยากบ่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาชีพที่ผมทำอยู่ครับ ณ ตอนนี้ผมลาออกมาจากงานประจำเกือบๆ 1 ปี เห็นจะได้แล้วครับ มีหลายๆเหตุผลที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี้..
เถ้าความก่อนหน้านี้ ผมไม่ได้มีฟ้าสางที่บางปูครับ ผมเคยอยู่บ้านดอน รู้ทุกซอกของที่นั้น เที่ยวไหน ตรงไหนร้านอาหารอร่อย เดินศาลเจ้า ชมเกาะลำพู ชิวๆที่ริมน้ำ ดิ้นตอนดึกใน Poolbar ลั้นลาทั่วเมือง ชีวิตผมเปลี่ยนจากการที่ผมตัดสินใจมาทำงานที่นี้ ผมมาเพราะคำเดียวที่ทำให้ต้องมานั้นคือ “หนี้” ไม่ได้คิดอะไรนอกจากการที่ทำยังไงก็ได้ ให้คำำๆนี้หายไปจากชีวิต.. แต่ก็อย่างว่าล่ะครับมันไม่ได้หายไปง่ายๆอย่างที่คิด.. ปัญหามากมายรุ่มเข้ามา ความอยากโน้น อยากนี้เริ่มบังเกิด ..
ผมทำงานได้ซักพักก็ลาออก ด้วยเหตุผลที่ผมไม่ขอบอกล่ะกัน แต่มองเห็นทางว่าผมไม่อยากเป็นลูกจ้าง.. ไม่อยากตื่นเช้าๆ เพื่อต้องรีบไปที่ำทำงาน เพื่อตอกบัตร แย่งที่จอดรถกับใครๆ ชีวิตมันดูวุ่นวาย เกิดมาอยากสบายกว่านั้น ก็เลยลาออก มาทำห้างหุ้นส่วน อาศัยแรงดันของพี่สาวที่สร้างมันมา และส่งผลมายังผมให้กลายเป็นผู้ดูแล ผุดตำแหน่งใหม่ที่ชื่อว่า “อะไรก็กู!” ผมก็ดิ้นมาตลอดไม่ได้ดีไปซะทุกเดือน เดือดร้อนเงินจนวุ่น.. ไปถึงคนไกลที่ห่วงใยก็มี เหนื่อยนะกับบางทีที่ทำอยู่ แต่สร้างมันมาแล้วไม่รู้จะมีใครคิดไหม? ทำไมไม่กลับไปทำงานประจำล่ะ? จริงๆแล้วมีคำถามนี้ถามกลับตัวผมเสมอ ผมมัำกจะถามกลับไปว่า แล้วที่สร้างมาละ์? มันไม่หายไปเหรอ? แล้วจะเริ่มมาทำไม?
มันก็เลยเป็นต้นเหตุให้อยู่ ณ จุดนี้จนถึงตอนนี้ จริงๆแล้วผมทำอีกสิ่งนึ่งที่ทำไปพร้อมๆกันกับห้างหุ้นส่วนด้วยนั้นคือ อาชีพแห่งความฝันครับ.. เป็นอาชีพที่จะอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแึค่มี Internet กับ Notebook ตัวเล็กๆซักตัวไว้เช็ครายได้และ Update ข้อมูล มันไม่ใช่อาชีพที่ต้องส่ง resume ต้องไปสัมภาษณ์งาน มันคืองานที่ยิ่งขยันยิ่งมองเห็นทาง.. (รึปล่าว?) แน่นอนครับผมกำลังพูดถึงอาชีพ Internet Marketing (IM) ผมเริ่มทำมัน ผมเริ่มศึกษามันมาได้ เกือบ 2 ปี หรือมากกว่านั้นแล้วผมก็จำไม่ได้ แต่ผมหลงไหลมันมาก และคิดว่าทำไมไม่ศึกษาตั้งแต่เล่นคอมฯ เป็นเหะ.. (ป่านี้คงรวยไปแล้ว) แต่ผมคิดว่ามันยังไม่สายก็เลยยังดันทุรังทำอยู่..
ล่าสุด IM ทำผมเจ็บ ทำผมจน และทำผมเสียเงินไปกับเวลาและบทเรียนที่สอนผมว่า “เจ๊ง” เป็นยังไง (หมดไปหลายบาท) แต่ผมยังไม่เลิกทำมันหรอกครับ ผมยังทำอยู่ และแน่นอนผมทำคนเดียว ผมเคยถามเพื่อนๆ ล่าสุด วันนี้เลยที่ผมเริ่มเขียนบ่น ได้ลอง Post ถามใน Facebook ที่เป็น Group ของสาขาที่ผมเรียนมาว่าใครทำ IM บ้าง?
คำตอบตามภาพครับ ผมขอปิดบังชื่อเพื่อนและรุ่นน้องที่มาตอบล่ะักันครับ.. แต่จะเห็นได้ว่าคำตอบนั้นคือไม่มีใครเข้าใจว่าผมทำอะไร แลัวเจ้า IM มันคืออะไร?? จากสมาชิก Group 389 คน ที่เห็นคำถาม กลับกลายเป็นข้อความไม่สำคัญ.. นี้คือความจริงที่น่าหลงไหลรึไม่ ต้องลองกันดูครับ ผมไม่โน้มน้าวใจให้ใครมาทำแบบผมหรอก เพราะผมมันบ้า.. ใครหลายคนสงสัยว่าผมทำอะไรนั่งหน้าคอมฯ ทั้งวัน โพสโน้นนี้ เช่า Server ให้เสียตังส์ทำไม? ปรับโน้นนี้ แก้ code หน้าเว็บอะไรนัก ทำอะไรไม่รู้เยอะอยู่คนเดียว ผมคิดไปมันก็น่าท้อนะ..
จริงๆผมท้อมาหลายครั้งแล้วครับ ผมก็ยังทำอยู่นั้นล่ะ ไม่รู้ทำไม?? ผมได้เงินจากมันไม่เยอะสำหรับที่ผ่านมา.. แต่ผมเชื่อว่ามันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หากอดใจรอมันซักนิด ใส่ใจมันมากขึ้นจากเดิมที่ทำอยู่ หลายคนสงสัยว่าทำยังไงถึงได้เงิน?? เห็นอยู่หน้าคอมฯทั้งวันเอาเงินมาจากไหน ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน (ก็เรายังได้ไม่เยอะนี่) เอาเป็นว่าถ้าวันไหนผมได้เยอะ ประสบความสำเร็จมากกว่านี้ มียอดเงินเป็นรายรับแบบแน่นอน ผมจะมาเล่าให้ฟังแล้วกันว่าผมทำมันได้ยังไง ผมว่าถึงเวลานั้นมันคงน่าฟังกว่าที่ผมจะเล่าตอนนี้ เพราะผมไม่มีหลักฐาน พูดไปก็จะมีคำถามกลับมาหาผมว่า.. แล้วมันจะได้จริงเหรอ? คำตอบตอนนี้ผมตอบได้เพียงว่า ผมมีแต่ความเชื่อครับ ยังไม่เห็นมันเป็นตัวเป็นตน แต่จากที่ทำเว็บมาตั้งแต่ทำเว็บเป็น ผมเชื่อว่าซักวันมันต้องเป็นของผมบ้าง และเมื่อถึงวันนั้น ผมจะทำ link กลับมายังบทความบทนี้ ที่ผมได้เขียนบ่นเรื่องนี้ ให้ใครที่หลงเข้ามาอ่านและได้รู้ว่าผมทำได้จริงจากความเชื่อและลงมือทำมัน จริงๆครับ
สำหรับวันนี้มองดูนาฬิกาประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ ครับใช้เวลาในการเขียนบทความแรกสำหรับการบ่น..นี้นานน่าดูเลยทีเดียว เริ่มง่วงขึ้นมาทีเดียว คิดถึงหมอน แต่ก่อนนอน ผมก็ต้องเช็คยอดเงินเข้าจากพวก Ads ที่เป็น CPC, CPA, CPM ที่ติดไว้ตามหน้าเว็บตามประสาผมล่ะครับ วันๆเปิดได้เป็นสิบๆรอบ ยอดไม่ได้เยอะอะไรแต่ก็มีกำลังใจหากมันเพิ่มขึ้นครับ
ทิ้งท้ายสั้นๆว่า ผมไม่อะไรจากการเขียนหรอก แต่เป็นการตอกย้ำความคิดตัวเองและวัดใจกับความเชื่อที่มีอยู่ว่าได้ทำและ สิ่งที่ตอบทุกๆคำถามได้ดีนั้นคือ..
ลงมือทำ..
วันนี้เริ่มบ่นผ่านบล็อกวันแรก ไม่ได้ถือฤกษ์ยามอะไร แต่ไม่รู้ทำไมเหมือน “ใจมันสั่งมา” ให้ต้องนั่งพิมพ์ข้อความมืดๆ อยู่เนี้ย แปลกดีจริงๆ เวลาดีๆไม่ทำ มานั่งบ่นตอน 22:11 น. เนี้ยล่ะครับ เอาล่ะวันนี้เรื่องที่อยากบ่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาชีพที่ผมทำอยู่ครับ ณ ตอนนี้ผมลาออกมาจากงานประจำเกือบๆ 1 ปี เห็นจะได้แล้วครับ มีหลายๆเหตุผลที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี้..
เถ้าความก่อนหน้านี้ ผมไม่ได้มีฟ้าสางที่บางปูครับ ผมเคยอยู่บ้านดอน รู้ทุกซอกของที่นั้น เที่ยวไหน ตรงไหนร้านอาหารอร่อย เดินศาลเจ้า ชมเกาะลำพู ชิวๆที่ริมน้ำ ดิ้นตอนดึกใน Poolbar ลั้นลาทั่วเมือง ชีวิตผมเปลี่ยนจากการที่ผมตัดสินใจมาทำงานที่นี้ ผมมาเพราะคำเดียวที่ทำให้ต้องมานั้นคือ “หนี้” ไม่ได้คิดอะไรนอกจากการที่ทำยังไงก็ได้ ให้คำำๆนี้หายไปจากชีวิต.. แต่ก็อย่างว่าล่ะครับมันไม่ได้หายไปง่ายๆอย่างที่คิด.. ปัญหามากมายรุ่มเข้ามา ความอยากโน้น อยากนี้เริ่มบังเกิด ..
ผมทำงานได้ซักพักก็ลาออก ด้วยเหตุผลที่ผมไม่ขอบอกล่ะกัน แต่มองเห็นทางว่าผมไม่อยากเป็นลูกจ้าง.. ไม่อยากตื่นเช้าๆ เพื่อต้องรีบไปที่ำทำงาน เพื่อตอกบัตร แย่งที่จอดรถกับใครๆ ชีวิตมันดูวุ่นวาย เกิดมาอยากสบายกว่านั้น ก็เลยลาออก มาทำห้างหุ้นส่วน อาศัยแรงดันของพี่สาวที่สร้างมันมา และส่งผลมายังผมให้กลายเป็นผู้ดูแล ผุดตำแหน่งใหม่ที่ชื่อว่า “อะไรก็กู!” ผมก็ดิ้นมาตลอดไม่ได้ดีไปซะทุกเดือน เดือดร้อนเงินจนวุ่น.. ไปถึงคนไกลที่ห่วงใยก็มี เหนื่อยนะกับบางทีที่ทำอยู่ แต่สร้างมันมาแล้วไม่รู้จะมีใครคิดไหม? ทำไมไม่กลับไปทำงานประจำล่ะ? จริงๆแล้วมีคำถามนี้ถามกลับตัวผมเสมอ ผมมัำกจะถามกลับไปว่า แล้วที่สร้างมาละ์? มันไม่หายไปเหรอ? แล้วจะเริ่มมาทำไม?
มันก็เลยเป็นต้นเหตุให้อยู่ ณ จุดนี้จนถึงตอนนี้ จริงๆแล้วผมทำอีกสิ่งนึ่งที่ทำไปพร้อมๆกันกับห้างหุ้นส่วนด้วยนั้นคือ อาชีพแห่งความฝันครับ.. เป็นอาชีพที่จะอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแึค่มี Internet กับ Notebook ตัวเล็กๆซักตัวไว้เช็ครายได้และ Update ข้อมูล มันไม่ใช่อาชีพที่ต้องส่ง resume ต้องไปสัมภาษณ์งาน มันคืองานที่ยิ่งขยันยิ่งมองเห็นทาง.. (รึปล่าว?) แน่นอนครับผมกำลังพูดถึงอาชีพ Internet Marketing (IM) ผมเริ่มทำมัน ผมเริ่มศึกษามันมาได้ เกือบ 2 ปี หรือมากกว่านั้นแล้วผมก็จำไม่ได้ แต่ผมหลงไหลมันมาก และคิดว่าทำไมไม่ศึกษาตั้งแต่เล่นคอมฯ เป็นเหะ.. (ป่านี้คงรวยไปแล้ว) แต่ผมคิดว่ามันยังไม่สายก็เลยยังดันทุรังทำอยู่..
ล่าสุด IM ทำผมเจ็บ ทำผมจน และทำผมเสียเงินไปกับเวลาและบทเรียนที่สอนผมว่า “เจ๊ง” เป็นยังไง (หมดไปหลายบาท) แต่ผมยังไม่เลิกทำมันหรอกครับ ผมยังทำอยู่ และแน่นอนผมทำคนเดียว ผมเคยถามเพื่อนๆ ล่าสุด วันนี้เลยที่ผมเริ่มเขียนบ่น ได้ลอง Post ถามใน Facebook ที่เป็น Group ของสาขาที่ผมเรียนมาว่าใครทำ IM บ้าง?
คำตอบตามภาพครับ ผมขอปิดบังชื่อเพื่อนและรุ่นน้องที่มาตอบล่ะักันครับ.. แต่จะเห็นได้ว่าคำตอบนั้นคือไม่มีใครเข้าใจว่าผมทำอะไร แลัวเจ้า IM มันคืออะไร?? จากสมาชิก Group 389 คน ที่เห็นคำถาม กลับกลายเป็นข้อความไม่สำคัญ.. นี้คือความจริงที่น่าหลงไหลรึไม่ ต้องลองกันดูครับ ผมไม่โน้มน้าวใจให้ใครมาทำแบบผมหรอก เพราะผมมันบ้า.. ใครหลายคนสงสัยว่าผมทำอะไรนั่งหน้าคอมฯ ทั้งวัน โพสโน้นนี้ เช่า Server ให้เสียตังส์ทำไม? ปรับโน้นนี้ แก้ code หน้าเว็บอะไรนัก ทำอะไรไม่รู้เยอะอยู่คนเดียว ผมคิดไปมันก็น่าท้อนะ..
จริงๆผมท้อมาหลายครั้งแล้วครับ ผมก็ยังทำอยู่นั้นล่ะ ไม่รู้ทำไม?? ผมได้เงินจากมันไม่เยอะสำหรับที่ผ่านมา.. แต่ผมเชื่อว่ามันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หากอดใจรอมันซักนิด ใส่ใจมันมากขึ้นจากเดิมที่ทำอยู่ หลายคนสงสัยว่าทำยังไงถึงได้เงิน?? เห็นอยู่หน้าคอมฯทั้งวันเอาเงินมาจากไหน ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน (ก็เรายังได้ไม่เยอะนี่) เอาเป็นว่าถ้าวันไหนผมได้เยอะ ประสบความสำเร็จมากกว่านี้ มียอดเงินเป็นรายรับแบบแน่นอน ผมจะมาเล่าให้ฟังแล้วกันว่าผมทำมันได้ยังไง ผมว่าถึงเวลานั้นมันคงน่าฟังกว่าที่ผมจะเล่าตอนนี้ เพราะผมไม่มีหลักฐาน พูดไปก็จะมีคำถามกลับมาหาผมว่า.. แล้วมันจะได้จริงเหรอ? คำตอบตอนนี้ผมตอบได้เพียงว่า ผมมีแต่ความเชื่อครับ ยังไม่เห็นมันเป็นตัวเป็นตน แต่จากที่ทำเว็บมาตั้งแต่ทำเว็บเป็น ผมเชื่อว่าซักวันมันต้องเป็นของผมบ้าง และเมื่อถึงวันนั้น ผมจะทำ link กลับมายังบทความบทนี้ ที่ผมได้เขียนบ่นเรื่องนี้ ให้ใครที่หลงเข้ามาอ่านและได้รู้ว่าผมทำได้จริงจากความเชื่อและลงมือทำมัน จริงๆครับ
สำหรับวันนี้มองดูนาฬิกาประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ ครับใช้เวลาในการเขียนบทความแรกสำหรับการบ่น..นี้นานน่าดูเลยทีเดียว เริ่มง่วงขึ้นมาทีเดียว คิดถึงหมอน แต่ก่อนนอน ผมก็ต้องเช็คยอดเงินเข้าจากพวก Ads ที่เป็น CPC, CPA, CPM ที่ติดไว้ตามหน้าเว็บตามประสาผมล่ะครับ วันๆเปิดได้เป็นสิบๆรอบ ยอดไม่ได้เยอะอะไรแต่ก็มีกำลังใจหากมันเพิ่มขึ้นครับ
ทิ้งท้ายสั้นๆว่า ผมไม่อะไรจากการเขียนหรอก แต่เป็นการตอกย้ำความคิดตัวเองและวัดใจกับความเชื่อที่มีอยู่ว่าได้ทำและ สิ่งที่ตอบทุกๆคำถามได้ดีนั้นคือ..
ลงมือทำ..
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น