เปี้ยว

ผมเคยทำงานประจำครับ ทำมาได้ตั้งแต่เรียนจบก็ทำงานมาตลอดครับ โดยเริ่มจากทำงานในระบบมหาวิทยาลัย เป็นพนักงานอัตราจ้างครับ เงินเดือนพอถูกไถ ไปเรื่อยๆ ถ้าไม่มีหนี้สินก็คงอยู่ได้ อย่างสงบสุขดีครับ จากนั้นไม่นานก็มาทำงานบริษัทเอกชนครับ ทำอยู่ได้ปีกว่าๆ ด้วยสาเหตุหลายประการเลยลาออกมา อยู่บ้าน.. แล้วช่วงของ ชีวิตหลังจากลาออกจากงานประจำ ก็เริ่มขึ้นครับ..

ผมไม่ได้เขียนบล็อกเกี่ยวกับ Internet Marketing เลยในช่วงหลังๆที่ผ่านมา เนื่องจากปรับเปลี่ยนอะไรมากมาย อย่างเช่นย้ายบล็อกไป ย้ายบล็อกมาหลายรอบ ไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ที่ domain ไหนดี ไปมาๆก็มาลงอยู่บน .tk ครับ (แต่ปัจจุบันนี้ยกเลิก .tk แล้วเพราะพบว่า .tk ไม่ปลอดภัย ใครใช้อยู่อ่าน ข้อควรระวังของการใช้ Domain Name ฟรีอย่าง .tk จาก freenom )

ผมมีโอกาสได้ฟังวิทยุ แล้วมีการพูดถึงชีวิตมหาลัยก็เลยอยากเขียนเรื่องของช่วงชีวิตที่ผ่านมาใน รั้วมหาลัยว่าชีวิตมันสนุกจริงไหม? 4 ปีในรั้วมหาลัยทำอะไรมาบ้าง?

ตามความตั้งใจสำหรับทำบล็อกนี้ขึ้นมาครับ ผมตั้งใจทำไว้เพื่อบ่นเรื่องราวต่างๆ ที่พบเจอ อะไรๆที่มันเกิดขึ้น ที่อยากจะเขียนๆ ผ่านบล็อกไว้ เผื่อจะมีใครหลงเข้ามาอ่านครับ จริงๆแล้วผมจะเขียนบ่นโน้นนี่ตั้งนานแล้วครับ แต่กลัวมันไม่เป็นสาระ ไม่รู้จะเริ่มบ่นอะไรดี คิดได้บางครั้งก็ไม่รู้จะพิมพ์ไปดีหรือไม่ดี วันนี้เริ่มบ่นผ่านบล็อกวันแรก ไม่ได้ถือฤกษ์ยามอะไร แต่ไม่รู้ทำไมเหมือน “ใจมันสั่งมา” ให้ต้องนั่งพิมพ์ข้อความมืดๆ อยู่เนี้ย แปลกดีจริงๆ เวลาดีๆไม่ทำ มานั่งบ่นตอน 22:11 น. เนี้ยล่ะครับ เอาล่ะวันนี้เรื่องที่อยากบ่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาชีพที่ผมทำอยู่ครับ ณ ตอนนี้ผมลาออกมาจากงานประจำเกือบๆ 1 ปี เห็นจะได้แล้วครับ มีหลายๆเหตุผลที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี้.. เถ้าความก่อนหน้านี้ ผมไม่ได้มีฟ้าสางที่บางปูครับ ผมเคยอยู่บ้านดอน รู้ทุกซอกของที่นั้น เที่ยวไหน ตรงไหนร้านอาหารอร่อย เดินศาลเจ้า ชมเกาะลำพู ชิวๆที่ริมน้ำ ดิ้นตอนดึกใน Poolbar ลั้นลาทั่วเมือง ชีวิตผมเปลี่ยนจากการที่ผมตัดสินใจมาทำงานที่นี้ ผมมาเพราะคำเดียวที่ทำให้ต้องมานั้นคือ “หนี้” ไม่ได้คิดอะไรนอกจากการที่ทำยังไงก็ได้ ให้คำำๆนี้